شاید تا به حال اصطلاح فابینگ را نشنیده باشید اما مطمئن باشید جزئی از زندگی روزانه شماست. وقتی از سر کار خسته به منزل برمیگردید و سر میز یا سفره شام همسر یا فرزند شما سرش را در گوشی تلفن همراهش کرده و با کلمات مبهم به شما پاسخ می دهد گرفتار فابینگ هستند. وقتی در مهمانی ها و دورهمی های دوستانه یا فامیلی بعد از سلام و احوالپرسی اولیه هر کس به گوشی همراهش مشغول می شود گرفتار فابینگ هستند.
فابینگ پدیده‌ای است که انسان به جای اینکه به روابط اجتماعی خود توجه کند به تلفن همراه خود توجه می‌کند. در واقع انسان در روابط روزمره به جای دیدن آدمها و وقت گذرندان با آنها از ابزار واسطه‌ای به نام موبایل استفاده می‌کنند.
یک مطالعه نشان داده است که بیش از 17 درصد افراد حداقل چهار بار در روز در حضور دیگران و به هنگام صحبت با آنها دزدکی تلفنشان را چک می‌کنند.
تقریباً 32 درصد افراد نیز دو تا سه بار در روز فابینگ می‌کنند.
فابینگ ‘Phubbing’ عملی است که باعث می شود افراد در محیط‌های اجتماعی یا خانوادگی به جای توجه به دیگران به تلفن خود نگاه کنند. یا به عبارت ساده تر فابینگ یعنی بی‌اعتنایی به دیگران با نگاه کردن به تلفن همراه.
از سال 2012 تا کنون مطالعات زیادی توسط کارشناسان مختلف درباره عوارض و پیامدهای فابینگ در روابط اجتماعی، بین فردی، زناشویی و کودکان انجام شده است که همگی بر پیامدهای منفی فابینگ تاکید داشته اند.
وقتی کسی یا کسانی پیش شما با تلفنشان مشغول می‌شوند، شما ممکن است احساس طردشدن و محروم شدن از گفتگو و هم صحبتی با آن ها را بکنید.
این موضوع می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر سلامت روان شما داشته باشد.
مطالعات نشان داده است که فابینگ 4 نیاز اساسی انسان را تهدید می کند این نیازهای اصلی عبارتند از: 1. احساس تعلق داشتن 2. اعتماد به نفس 3. زندگی معنادار 4. احساس کنترل داشتن
افرادی که دچار فابینگ هستند تمایل زیادی دارند تا تلفنشان همیشه در دسترس باشد تا با رسانه‌های اجتماعی ارتباط برقرار کنند و به این وسیله خلاء ارتباط حضوری یا رودررو را پر کنند. این شروع یک چرخه معیوب است.
علامت شماره یک دچار شدن به فابینگ، تلفن همراه شما است. اگر تلفن شما همیشه با شماست چون می ترسید تماس، اعلانات یا به روزرسانی وضعیت را از دست بدهید، احتمالاً دچار فابینگ هستید.
سه نشانه دچار بودن به فابینگ به این شرح است:
1. همزمان دو مکالمه دارید، یکی از طریق تلفن و و یکی با شخص روبرویتان. شما به احتمال زیاد هیچکدام از این دو مکالمه را با موفقیت انجام نمی دهید و مطمئناً فیوب “Phub” (دچار فابینگ) هستید.
2. سر میز یا دیگر موقعیت‌های اجتماعی با تلفن خود مشغول می‌شوید.
3. بدون چک کردن تلفن نمی توانید شام، ناهار یا صبحانه تان را تمام کنید.
برخی از اثرات مخرب فابینگ شامل موارد زیر می باشد:
1. انزوا و کاهش تعاملات اجتماعی به همراه احساس تنهایی و افسردگی.
2. آسیب های جسمی مانند کمردرد و ضعیف شدن چشم.
3. عدم توجه به محیط خانوادگی و اجتماعی(زورگیری و قلدری اینترنتی).
4. بلوغ زودرس عاطفی و فکری.
5. غافل شدن از پدر، مادر، همسر، فرزندان و سایر اعضای خانواده.
یادتان باشد حتی لازم نیست تلفن خود را در حین مکالمه لمس کنید تا روی رابطه شما تأثیر منفی بگذارد بلکه تنها وجود تلفن در دستان یا کنار شما باعث می‌شود خانواده یا دوستان و همکارانتان کمتر با شما ارتباط برقرار کنند.
اگرچه تلفن های هوشمند ما می‌توانند کارهای بسیاری را برای ما انجام دهند، اما یک چیز را نه تنها نمی‌توانند انجام دهند بلکه ممکن است بر آن تاثیر منفی بگذارند و آن حفظ روابط ما با افرادی است که دوستشان داریم.
برخی از راه های درمان و کنترل بیماری فابینگ عبارت اند از:
1. مشاوره و کمک گرفتن از روانشناس متخصص در این زمینه.
2. پاک کردن برنامه های وقت گیر یا ایجاد زمان بندی برای استفاده از موبایل.
3. وضع قوانین شخصی، درون خانواده و جمع دوستان. به عنوان مثال: هنگام غذا خوردن هیچ کس اجازه آوردن گوشی بر سر سفره را ندارد.
4. حضور بیشتر در جمع های خانوادگی و دوستان و برقراری ارتباط حضوری.
